Bangkok -> Doha -> Warszawa

Bangkok jest ogromny, nie sposób go zwiedzić w ciągu 2 dni. Z resztą to już nie pierwsza nasza wizyta w tym mieście i wiele widzieliśmy. Tym razem zmęczeni już po półtora miesiąca (Grzesiek 2,5 miesiąca) jazdy, oglądania i fotografowania nie napinaliśmy się na konkretne zwiedzanie. Po prostu spacerowaliśmy w rejonie Banglamphu, a dalej zapuściliśmy się tylko wodną taksówką kanałem odchodzącym od rzeki Chao Phraya i wysiedliśmy w centrum. Biurowce i ogromne centra handlowe, a przede wszystkim ogromna fala ludzi przesuwająca się chodnikami wzdłuż mega zakorkowanych ulic. Główne ulice mają po 4-5 pasów w każdą stronę. Zważywszy, że przynajmniej połowę pojazdów stanowią motocykle i tuk-tuki, na szerokości mieści się kilkanaście, a nawet 20 pojazdów. Na skrzyżowaniach dzieje się coś, czego nie ogarnia nawet stojący na środku policjant. Kierowcy zdają się go prawie nie zauważać. Światła i przejścia dla pieszych są, ale jest to kwestia bardziej umowna. Przechodząc na zielonym pieszy musi i tak mieć oczy dookoła głowy, bo nawet jeśli samochody stoją, to z pomiędzy nich może nagle wyjechać motor. Można spokojnie iść i zostać otrąbionym przez samochody wjeżdżające na czerwonym. Trzeba też zawsze pamiętać o lewostronnym ruchu. Po natłuczeniu kilometrów lewym pasem teraz będzie nam ciężko się przestawić na normalny kierunek ruchu (choć podobno to właśnie lewostronny jest normalny). Ale i tak najtrudniej będzie zaakceptować polską pogodę. Człowiek marzł w 7-eleven, gdzie jest klimatyzacja ustawiona na 23 stopnie, a tymczasem w mieszkaniu termometr wskazuje 21. Za oknem temperatury na minusie. Lekko nie będzie...

Ostatnie 2 dni w stolicy Tajlandii spędziliśmy więc dość lokalnie. Zakupiliśmy też bilety na busa, który następnego dnia o 5 rano zabrał nas spod hotelu i zawiózł na lotnisko. Na lotnisku mieliśmy jeszcze sporo czasu, aby wydać ostatnie bahty. Postanowiliśmy je przeznaczyć na prowiant, który miał się nam przydać na lotnisku w Doha.
Aktualnie jesteśmy właśnie w Katarze w mieście Doha i na lotnisku oczekujemy na następny lot. Wahając się do ostatniej chwili, co zrobić: wyjść na miasto i tam znaleźć nocleg (czytaj: wydać 600-700 zł) czy przeczekać 22 godziny na terminalu, można powiedzieć, że decyzję podjął Zając zasypiając w momencie, gdy samolot podchodził już do lądowania. Zanieśliśmy go na kozetkę na terminalu i doszliśmy do wniosku, że jakoś damy radę przesiedzieć i przy okazji sporo zaoszczędzimy. Dodatkowo okazało się, że że względu na długi czas oczekiwania przysługują nam vouchery na obiad, co nas niezmiernie ucieszyło, bo ceny tu są bardzo wysokie. Kupony nie są rozdawane z urzędu - musiałam pójść i je załatwić i to też nie za pierwszym razem się udało. Pan, z którym rozmawiałam najpierw miał z tym jakiś problem. Najedliśmy się po uszy, a potem Zając do późnego wieczora szalał na placu zabaw. Noc była dość ciężka, ale przeżyliśmy i zaraz wsiadamy do samolotu do Warszawy!

Plac zabaw na lotnisku w Doha

Zachód słońca

Noc w pozycji siedząco-leżącej ;)

Ko Phangan -> Bangkok

Na Ko Phangan bardzo często dało się słyszeć język polski. Nigdzie wcześniej w Tajlandii nie spotkaliśmy tylu Polaków co właśnie tam. Ciekawe, czy rodacy szczególnie polubili to miejsce, czy to po prostu walka cenowa przewoźników lotniczych w ostatnich dniach (Qatar, Emirates) spowodowała wysyp Polaków w Tajlandii w ogóle.
Liczba turystów na Ko Phangan (podobnie z resztą na Ko Samui i Ko Tao, na którym byliśmy w 2011) przyprawia o zawrót głowy. Czasami ma się wrażenie, że białych jest więcej niż tubylców. Turyści rozproszeni są po całej wyspie. Niektórzy przyjeżdżają tu na dłużej, a inni wręcz kupują lub budują tu dom, tak jak zrobiła napotkana przez nas para, Polka i Anglik z Londynu. Nawet przez moment także zaczęliśmy rozważać taką możliwość.
Atmosfera na Ko Phangan jest zupełnie inna niż na Ko Samui, nie jest przepełniona do bólu komercją. Nie ma tu żadnych sieciowych hoteli, restauracji czy kawiarni. Ulice nie są jednym wielkim targowiskiem, nie ma "girly barów" i nie widzi się tak często białych idących za rękę z Tajką. Ale jest wszystko co człowiekowi może być potrzebne. Jedynie ceny są nieco wyższe niż na lądzie czy nawet na Ko Samui. Szczególnie to widać po cenach w 7-eleven - w niektórych 10%, a w tych położonych najdalej od Thong Sala jest nawet 20% drożej niż normalnie. Podobnie było na Ko Tao i Ko Phi Phi.

W końcu nadszedł czas powrotu do Bangkoku. Chcieliśmy mieć 3 dni zapasu, aby nie przyjeżdżać na ostatnią chwilę, tylko normalnie odpocząć po podróży z wysp, a później zdążyć coś jeszcze w stolicy porobić. Możliwości transportu do Bangkoku jest wiele, my że względu na dziecko braliśmy pod uwagę głównie wygodę i czas podróży. Chcieliśmy popłynąć łodzią, a później pojechać pociągiem. Niestety panie w biurach podróży, które pytaliśmy, sprawdzały dostępność biletów kolejowych i wiadomość była zła - biletów brak. Wobec czego decyzję i zakup jakichkolwiek biletów odłożyliśmy na następny dzień.
Podczas gdy ja z Zającem bawiliśmy się na plaży, Grzesiek skoczył do Thong Sala. Zupełnym przypadkiem trafił do biura firmy Lomprayach, gdzie zakupił bilety na katamaran do Surat Thani, autobus z przystani do miasta, no i dziwnym zbiegiem okoliczności znalazły się bilety na pociąg i to nie jakieś odpady, tylko w klimatyzowanym wagonie, jedno miejsce na górze, jedno na dole i w dodatku koło siebie. Więc widać, że chwila cierpliwości i miejsca w pociągach się pojawiają ;)
Łódź odpływała następnego dnia o 12:00. Wcześniej musieliśmy się więc spakować, na 2 razy obrócić do Thong Sala i oddać skuter. Łódź się spóźniła, ale nasz harmonogram nie był napięty, więc w Surat Thani zdążyliśmy jeszcze zjeść obiad i poczynić pewne zakupy na drogę. Z resztą pociąg też się spóźnił. To chyba norma w tym kraju. Dla nas to lepiej, bo zamiast o 5 byliśmy w Bangkoku o 6, gdy było już jasno.
Znaleźliśmy bardzo niedrogi nocleg w New My House Guesthouse, gdzie Grzesiek wcześniej nocował z tatą.

Wszędzie jest ktoś do wspólnej zabawy

Kutry rybackie są niezwykle malownicze

Deszcz w takim miejscu zupełnie nie przeszkadza

Szczególnie, jeśli po deszczu wychodzi tęcza :)

Ko Phangan

Większość powierzchni wyspy stanowi dżungla, są tu ponadto miliony palm kokosowych. Spadające kokosy to największe niebezpieczeństwo tutaj. Resorty dbają jednak o to, aby palmy na plaży były zadbane i ścinają gałęzie i wiązki kokosów, które zagrażają. Na własne oczy widzieliśmy pana, który bez żadnej pomocy ani zabezpieczenia wspinał się na 10-metrowe palmy dosłownie jak małpa i maczetą wycinał co potrzeba.
Pośrodku wyspy jest kilka wodospadów. Jeden z nich obejrzeliśmy i wspięliśmy się również wyżej na punkt widokowy, z którego widać dużą część wyspy i morze. Wspinaczka była niełatwa że względu na nierówne kamienie i korzenie, a także tropikalny klimat, który nad morzem da się jeszcze znieść, ale w dżungli już trudniej. Do tego zmoczył nas deszcz.
Deszcz padał kilka razy podczas naszego pobytu na Ko Phangan, co kompletnie nam nie przeszkadzało, ale ciekawe, że w innych miejscach nie padało. Widocznie tu jest taki mikroklimat.
Skuterem wyjeździliśmy po wyspie 500 km (sic!). Niby taka niewielka wysepka, ale się zebrało. Jazda po drogach Ko Phangan wymaga pewnych umiejętności, a przynajmniej dużej dozy ostrożności, ponieważ drogi są kręte i cały czas jest pod górkę lub z górki. Do tego nie wszyscy jeżdżą z rozwagą, więc dodatkowo trzeba zwracać uwagę na innych kierowców. Szczególnie widowiskowa jest trasa pomiędzy Thong Sala a Haad Rin - wzniesienia miejscami 20%.
Do Haad Rin (Hat Rin) wybraliśmy się tylko raz, zobaczyć to miejsce osławione comiesięczną imprezą Full Moon Party, na którą przyjeżdża nawet 30 tysięcy turystów. Aby kasa płynęła nieprzerwanym strumieniem organizowane są ponadto Half Moon Party i Black Moon Party, ale są one już tylko namiastką słynnego Full Moona.

Słynna plaża Haad Rin

Okres pomiędzy imprezami :)

Wspinaczka na górę

Widok z góry bardzo ładny

Można odsapnąć

Wypatrzony z balkonu

Tu parkowaliśmy swój pojazd

W chińskiej świątyni

 

Wieczorny odpływ

Gdzie podziało się morze?

Zając tyłek w wodzie moczy, kurczę - co za dzień uroczy :)

Bary szykują się do wieczornych imprez

Ko Phangan - super wybór

Jesteśmy na Ko Phangan już ponad tydzień. Moim zdaniem jest to najfajniejsze miejsce, jakie odwiedziliśmy podczas tegorocznej wyprawy.
O tej wyspie przeczytaliśmy kilka niefajnych rzeczy w przewodniku Lonely Planet w dziale 'zagrożenia' i dlatego wahaliśmy się, czy w ogóle tu przyjeżdżać, ale kilka spotkanych gdzieś tam osób bardzo nam doradzało przyjazd tutaj i dobrze, że posłuchaliśmy.
Mieszkamy przy pięknej plaży, a właściwie dosłownie NA plaży. Woda jest idealna do kąpieli. Zając ma dmuchane rękawki, na których utrzymuje się, gdy nie ma dna pod nogami, więc nie mam stresu, a on jest mega szczęśliwy - nie boi się wody, nawet nurkuje. Mamy też dmuchany niebieski materac, który podarowała mu para emerytów z Ameryki. Zając pożyczył od nich na chwilę i tak mu się spodobała zabawa, że nie chciał skończyć. W końcu powiedzieli, aby go sobie zatrzymał, bo on ma z tego na pewno więcej frajdy niż oni :)
Piasek na naszej plaży jest jasny i miałki. Można lepić z niego kulki wielkości pączków (to tak a propos tłustego czwartku, który przeszedł nam koło nosa). A już kropką nad i jest to, że brzegiem morza da się pchać wózek. Tak - nie ciągnąć a pchać i to z dzieckiem w środku. Rewelacja!
Przy plaży są restauracje, wieczorem stoliki wystawiane są na plażę, są ludzie, miły nastrój, od czasu do czasu jakiś fireshow, coś się dzieje, ale na pewno nie jest to zabawa do rana jak to wyglądało na Ko Phi Phi. Ok. 22 życie zaczyna zamierać, wtedy siedzimy na plaży i patrzymy na gwiazdy i zielone światełka zacumowanych w oddali łodzi. Jest po prostu bosko.
Zając codziennie budzi mnie parę minut przed 8:00. Schodzimy we dwoje na plażę zjeść śniadanie na kocyku i od razu do wody. Rano słońce nie jest jeszcze takie dokuczliwe. O 10 już czuć, że pali, o 12 na plaży nie da się wytrzymać. Po południu wsiadamy na skuter i jedziemy zobaczyć inne miejsca na wyspie. A wieczorem wyżerka na Phantip Food Center w Thong Sala. Każdy znajduje tu coś dla siebie. Kiedy wracamy późnym wieczorem, Zając często zasypia na skuterze, co zdarza mu się także w ciągu dnia. Skuter to dla niego najlepszy usypiacz :)

Bezpieczna kąpiel

Budżetowe śniadanie na plaży - tuńczyk z puszki

Chaloklum Beach - ładnie, ale nasza plaża piękniejsza :)

Widok z naszego balkonu

To również widok z balkonu na sąsiadujący resort

Kokos

Sushi na Night Markecie - DIT, czyli Dobre i Tanie ;)

Ikona tajskiego handlu detalicznego

Kolacja i napitek

Widok z góry na Night Market w Thong Sala - tu można dobrze zjeść :)

Ko Samui -> Ko Phangan

Nasz pobyt na Samui nieplanowanie przedłużył się o jeden dzień, a to dlatego, że przez pół nocy walczyliśmy z komarem, który przyczajał się gdzieś, a potem gryzł, gdy gasiliśmy światło. Niewyspani stwierdziliśmy, że nie chcę się nam nigdzie jechać.
Dotarliśmy za to w końcu do supermarketu Tesco Lotus, który jest ok. 1 km od naszego "reszortu" i poczyniliśmy ciekawe zakupy. Grzesiek rzucił się na krewetki, które można było kupić wewnątrz tak jak u nas na dziale rybnym, ale pani od razu przygotowała je wedle życzenia w cenie zakupu. Ja natomiast kupiłam bagietkę! Dawno nic mnie tak nie ucieszyło jak widok prawdziwego pieczywa i to w dodatku jeszcze lekko ciepłego. I cena była przyzwoita, bo już pozostałych chlebów niestety nie. Kto to widział, żeby za mały bochenek chleba płacić 10 zł? Kiedy wcinaliśmy ją na ławce przed sklepem, koło nas przechodziła para Polaków i nie wiedząc, że my też z Polski, pani rzekła do męża: wszyscy rzucają się na to pieczywo ;)
Zając wytropił salę gier i zabaw dla dzieci, a my zasiedliśmy w sklepowym foodcourcie, gdzie można zjeść nieźle i niedrogo.
Po południu zdążyliśmy jeszcze poleżeć na plaży. Grzesiek zdecydował się wejść do wody i powalczyć z falami. Choć nie były tak duże jak w poprzednich dniach, to i tak trochę go sponiewierało. Zając bawił się ze mną w berka. Na wieczornej wyżerce spotkaliśmy parę Austriaka i Australijkę i długo gadaliśmy popijając piwo Chang (słoń ;))
Następnego dnia rano pakowanie szło nam opornie, a potem jak na złość nie jechała żadna pick-up taksówka, więc byliśmy w niedoczasie. Na szczęście wiedzieliśmy już wcześniej, gdzie w Nathon można kupić bilety, a łódź się spóźniła pół godziny.
Po przybiciu do przystani w Thong Sala na wyspie Phangan od razu zaczęliśmy się rozglądać za niedrogim ale fajnym skuterem. Mieliśmy taki plan, aby nie brać taksówki, tym bardziej, że nie mieliśmy zarezerwowanego noclegu, tylko wypożyczyć skuter, pojechać na wybraną plażę, znaleźć pokój, a potem wrócić po plecaki. Tak też zrobiliśmy. Skuterem za 150 thb (15 zł) za dzień ruszyliśmy w stronę Haad Yao, która jest uważana za jedną z najładniejszych plaż na wyspie.
Kiedy zobaczyłam plażę powiedziałam jedno słowo: wow. Właśnie o taką mi chodziło. Narzekałam na Ko Samui (choć może to trochę nieprzyzwoite narzekać na cokolwiek, jak się ma ponad miesiąc wakacji w Tajlandii), ale miałam rację - jednak plaża może być piękna, a woda turkusowa, więc po co siedzieć na kiepskiej?
Z noclegiem nie było tak łatwo, tu ceny resortów są dość wysokie, zbyt wielu wolnych pokojów czy bungalowów też nie było. Ale Grzesiek zauważył pokoje do wynajęcia nad sklepami obok Haad Yao Bay View. Przy wynajęciu pokoju na cały tydzień płacimy 450 thb. Pokój jest bardzo ładny, nowy, mamy widok na morze, ale jest tylko wiatrak, zimna woda i, co najbardziej doskwiera, nie ma lodówki.

Może jakieś smakowite mięsko?

Co kraj to obyczaj ;)

Zając w swoim żywiole

Grzesiek w swoim żywiole ;)

Obwoźna sprzedaż kostek lodu ;)

Przystań z której odpłynęliśmy na Koh Phangan

Zając przyzwyczajony do ciągłych podróży

Nasza plaża Haad Yao - na środku zdjęcia zielone dachy - tam zamieszkaliśmy

Yeeees! Nareszcie mogę popływać!

Ko Samui c.d.

Na wyspie jest trochę atrakcji, niektóre warte obejrzenia i wydania pieniędzy, inne nie. Łatwo je znaleźć przemieszczajac się skuterem. Można też oczywiście wybrać zorganizowany wypad korzystając z jednego z wielu biur turystycznych organizujących wycieczki, transport i zakwaterowanie. Słonie, jeep safari, nurkowanie, łowienie ryb, co kto lubi.
My po prostu dosiedliśmy motoru i z przewodnikiem w ręku oraz kierując się drogowskazami docieraliśmy do kolejnych miejsc. Odpuściliśmy sobie akwarium i pokaz lwów i tygrysów, natomiast chcieliśmy obejrzeć wodospady. Jest ich tu kilka, z czego największe mają wysokość 80 metrów. Samochody i skutery dojeżdżają do pewnego momentu, dalej trzeba iść pieszo. Uwaga - warto mieć wygodne buty, nie flip flopy - wchodzi się po dużych i śliskich kamieniach i korzeniach. W wodospadach można się kąpać. Zając dostał pozwolenie zamoczyć tylko nogi - skąpał się cały, a potem w mokrym ubraniu jechał skuterem. Przy wodospadach, tych największych, mnóstwo turystów. W okolicy można pojeździć na słoniu lub jeepem. Na jazdę samochodem terenowym zdecydowaliśmy się przy wodospadzie Na Muang 2, ponieważ dowiedzieliśmy się, że trzeba iść ok. pół godziny pod górkę, z dzieckiem spokojnie można liczyć 50 minut. Za przejazd zapłaciliśmy w sumie 200 thb w obie strony. Okazało się jednak, że auto podjeżdża jedynie kilkaset metrów, a potem i tak da się iść już tylko pieszo. Zając ciągle się wyrywał, chciał iść sam, więc trochę się umęczyliśmy.
Skuterem przejechaliśmy też przez sam środek wyspy przez tereny górzyste. Trzeba bardzo uważać, ponieważ podjazdy są momentami bardzo strome i jeśli motor jest słaby, może nie dawać rady. Nawet samochody w pewnych miejscach miały duże problemy. W ogóle na motorach i skuterach zdarza się sporo wypadków, przeważnie jednak kończy się na siniakach i zadrapaniach.

Na Ko Samui spędziliśmy 8 dni. Nasz dzień przeważnie wyglądał tak: rano szłam z Zającem na śniadanie tuż na przeciwko wejścia do Big Bell (małym śniadaniem za 80 thb najadaliśmy się wspólnie - śniadanie dobre i niedrogie w porównaniu z innymi lokalami). Grzesiek spał dłużej i zadowalał się jogurtem i kawą z puszki lub mlekiem sojowym. Później plaża, ale niestety bez kąpieli. Fale dochodzą do dwóch metrów i powalają nawet dorosłych. Na szczęście Zając zrozumiał, że do wody ma nawet nie podchodzić i bawił się na piasku. Zawsze znalazło się jakieś dziecko z jakimiś zabawkami i można było tak spędzić kilka godzin. Potem pokój, prysznic, chwila odpoczynku i na obiad. Wieczorny foodcourt jest świetnym miejscem na zjedzenie czegoś dobrego. Panowie z Italii przygotowują tam nawet smaczną pizzę - najtańszą można zjeść za jedyne 69 thb (7 zł). Inne dania po średnio 50 thb. Mój faworyt obecnie to smażone noodle z kurczakiem i warzywami w sosie sojowym. Naprawdę przepyszne jedzenie i Zając też je uwielbia. Grzesiek bardziej gustuje w papaya salad i owocach morza pod każdą postacią. Wszyscy zajadamy się też zupą z noodlami, czyli makaronem ryżowym. Na deser najczęściej rotee, czyli naleśnik z bananem i jajkiem lub z innymi dodatkami. Proces przygotowywania naleśnika jest zupełnie inny niż to co znamy z naszych kuchni. Ciasto na naleśnik jest w formie kulki, która następnie jest spłaszczana, a potem rozciągana charakterystycznymi ruchami, aż do uzyskania bardzo cienkiego, niemal przezroczystego placka, który smaży się błyskawicznie na płaskim woku. Naleśnik jest polewany słodkim mlekiem zagęszczanym lub czekoladą.
Późnym wieczorem lubiliśmy sobie posiedzieć na plaży, posłuchać szumu fal i popatrzeć na księżyc.
Na Samui spotkałam małżeństwo z Polski z 2-letnim chłopcem, a także widziałam jednego z naszych polityków z rodziną.
W końcu zdecydowaliśmy się popłynąć na sąsiednią wyspę Ko Phangan.

Najmłodszy gość tego baru :)

W drodze do wodospadu

Odpoczynek w drodze do zoo

Szczerze mówiąc nie wiem, co to za roślina, ale jest piękna :)

A to już w zoo, do którego jechało się sporo pod górkę. Gołębie jak malowane :)

Papuga gadała po tajsku

Zaloty

Duriany

Zając dzielnie się trzymał

Droga do kolejnego wodospadu

Oto i on

Tylko tata mógł sobie pozwolić na wspinaczkę